“Hoe beleeft een zesdejaars Chrysostomos”, vroegen wij ons af? Gelukkig wil Carolien Claessens een tipje uit de buik van de honderd dagen oplichten. Hier is haar verslag.
Het is eigenlijk moeilijk te geloven dat wij nog slechts honderd dagen onze tijd gaan slijten op de schoolbanken van het middelbaar. Het is natuurlijk een geweldige gelegenheid om te feesten. Dus we hebben er een serieuze lap op gegeven met alle zesdejaars. Ook onze klas, 6TWe.
Na een lekker ontbijt volgde de bekende stoet, waar iedereen toch wel even van terugschrok. Niemand bleef gespaard van onze serpentine en confetti. Onze klas was verkleed als gevangenen. We moesten niet eens moeite doen of mensen liepen al van ons weg. Dus aan alle, ooit toekomstige, loslopende gevangenen: ‘Neem wat serpentine en confetti en je zal vrij zijn.’
Na een potje sweeperen, bumperballen of een ritje op de rodeostier, konden we aan onze klasactiviteiten beginnen. Onze klas had als een van de weinige gekozen om naar Antwerpen te gaan. Het was vrij ironisch om als verklede gevangenen een escape room te proberen. Met de verkorte tijd die we kregen omdat we een beetje te laat waren, slaagde één groep er toch bijna in om te ontsnappen uit de escape room. Daarna was burgerrestaurant, Ellis Gourmet Burger, aan de beurt. Echt een aanrader, want we werden op onze wenken bediend. Het was er ook heel gezellig en niet te vergeten, de burgers waren overheerlijk. Dat was eens wat anders dan het klassieke ‘Mcdoke doen’.
De tijd ging razendsnel voorbij en er was haast geen tijd meer om nog een karaokebar binnen te stappen. We hadden het fijn gehad met z’n allen en beslisten maar om naar huis te gaan. Onze outfit was ook geslaagd, want elke Antwerpenaar had ons wel een blik gegund. En niemand had ons gemist toen we ook nog eens een prachtige poncho over ons trokken omdat het regende op de weg naar huis.
Samengevat, deze dag was een mooie start voor de laatste honderd dagen. Laat het aftellen nu maar beginnen.